İlk gündü…
Gözgöze geldiğimiz an;yaşamımın ilk günü.
Hayatla tanıştığın ilk dakikalarda, hayatta tanıştığın ilk yüze bakarken, o masum ifadenle,benim bu ana kadar aciz yaşamış vücudum; var etmenin kudretiyle ve varlığımın devamının hürriyetiyle sarılıyorken…
Daha o an ifadeler, şekiller,hayata çizelen tüm tablolar siliniyordu bir yerlerde,
Anlamıştım;
Hiç birşey bir daha bu tabiat üstü anın ardında aynı olmayacaktı…
Sen öyle bayağılıktan,sıradanlıktan uzak, yaşama aciz ve bir o kadar aç,ve en önemlisi öyle benimdin ki
Biliyordum;
Bir gün yitirsem de bu içi bu dünya işi dolup taşmış belleğimi,yüreğim bu anı bulup çıkartır getirirdi seni…
Tuhaftı;
Yaradılışta hamuruna katılan o her hormonun uyumlu oynaşımda bir kadın,bir sıfata bürünüp kaybolabiliyordu,bir an da sorgusuz sualsiz anne olabiliyordu….
Şimdileri hala yediğimi merak eden annemin anlamsız gelen telaşelerini ,o gece sabaha dek damlasını dualarla çağırdığım kutsal süt ile seni beslerken anımsadım,durdum düşündüm duraksadım…
Bu güdü ile ben de kırk yaşına vardığında bile boğazından geçeni sorgulayacaktım…
Şimdi gerçekten bana tutunacak bir dal uzatıyordu kainat,
Al diyordu egolarından arın,işte anne diyordu iki çift gözbebeği,artık göğsünün her iki yanında sıcacık başımla ben varım….
Belirginleşiyor muydu yoksa belirsizleşiyor muydu bilemiyorum çizgiler ömrün rootunda, ne şimdi daha önce ne şimdi daha sonra…
Daha da önemlisi ne manalıydı senden önce ve senden sonra ?
Ve açılıyordu ruhumun tüm hücreleri akşamı bekleyemeyen sefalar gibi, dökülüyordu dişiliğimin tüm çiçekleri.
Çoğalıyordu gözyaşlarım, derinleşiyordu inanışlarım, çabuklaşıyordu uyanışlarım,azalan dargınlıklarım,çok daha uzağı görüyordu bakışlarım.
Dahası ,dahası ve dahası ile değişiyordum.
Zaman alıp başını gidiyordu önden, ardında sen ve en arkada ben …
Sen güneşlere gülen, başı daima gökyüzüne dönen bir gündöndü tarlası gibiydin…
Boy veriyor,serpilip dökülüyordun her yeni güne
Küçücük ellerinle kocaman zamanları avuçluyor, minicik gözlerine büyük manzaraları sığdırıyordun…
Ve en hassas hücrelerime dokunuyordun dört başı mahmur hallerinle…
Bir gün baharlar ,bir gün sabaha uyanan ilk ışıklar, bir başka gün koynumda cennetten kokular oluyordun…
Ben teslimiyetin keyfinde, ama tuhaf bir özgürlüğün kanatları üzerinde, melek oluyordum bulutların ardında bi yerde…
Tüm bunları yapabilecek ve aynı zamanda bu ahir zamanda var olabilecek tek şeydin…
Sen benim en dünya üstü hayallerimin verdiği sarhoşlukla daldığım uykumda,görülen gerçekleşmesi imkansız rüyaların hazzı idin…
Her şeyin özü,yaşamımın son sözüydün…
Hiç kimseye lüzum yok kutlamak için kendimi,önce sen gibi bir muazzamlığın annesi olduğum için yine kendimden başka…
Bugün Anneler Günü ….
Kutlum olsun….İyiki benim oğlumsun….
Annen…
Gözgöze geldiğimiz an;yaşamımın ilk günü.
Hayatla tanıştığın ilk dakikalarda, hayatta tanıştığın ilk yüze bakarken, o masum ifadenle,benim bu ana kadar aciz yaşamış vücudum; var etmenin kudretiyle ve varlığımın devamının hürriyetiyle sarılıyorken…
Daha o an ifadeler, şekiller,hayata çizelen tüm tablolar siliniyordu bir yerlerde,
Anlamıştım;
Hiç birşey bir daha bu tabiat üstü anın ardında aynı olmayacaktı…
Sen öyle bayağılıktan,sıradanlıktan uzak, yaşama aciz ve bir o kadar aç,ve en önemlisi öyle benimdin ki
Biliyordum;
Bir gün yitirsem de bu içi bu dünya işi dolup taşmış belleğimi,yüreğim bu anı bulup çıkartır getirirdi seni…
Tuhaftı;
Yaradılışta hamuruna katılan o her hormonun uyumlu oynaşımda bir kadın,bir sıfata bürünüp kaybolabiliyordu,bir an da sorgusuz sualsiz anne olabiliyordu….
Şimdileri hala yediğimi merak eden annemin anlamsız gelen telaşelerini ,o gece sabaha dek damlasını dualarla çağırdığım kutsal süt ile seni beslerken anımsadım,durdum düşündüm duraksadım…
Bu güdü ile ben de kırk yaşına vardığında bile boğazından geçeni sorgulayacaktım…
Şimdi gerçekten bana tutunacak bir dal uzatıyordu kainat,
Al diyordu egolarından arın,işte anne diyordu iki çift gözbebeği,artık göğsünün her iki yanında sıcacık başımla ben varım….
Belirginleşiyor muydu yoksa belirsizleşiyor muydu bilemiyorum çizgiler ömrün rootunda, ne şimdi daha önce ne şimdi daha sonra…
Daha da önemlisi ne manalıydı senden önce ve senden sonra ?
Ve açılıyordu ruhumun tüm hücreleri akşamı bekleyemeyen sefalar gibi, dökülüyordu dişiliğimin tüm çiçekleri.
Çoğalıyordu gözyaşlarım, derinleşiyordu inanışlarım, çabuklaşıyordu uyanışlarım,azalan dargınlıklarım,çok daha uzağı görüyordu bakışlarım.
Dahası ,dahası ve dahası ile değişiyordum.
Zaman alıp başını gidiyordu önden, ardında sen ve en arkada ben …
Sen güneşlere gülen, başı daima gökyüzüne dönen bir gündöndü tarlası gibiydin…
Boy veriyor,serpilip dökülüyordun her yeni güne
Küçücük ellerinle kocaman zamanları avuçluyor, minicik gözlerine büyük manzaraları sığdırıyordun…
Ve en hassas hücrelerime dokunuyordun dört başı mahmur hallerinle…
Bir gün baharlar ,bir gün sabaha uyanan ilk ışıklar, bir başka gün koynumda cennetten kokular oluyordun…
Ben teslimiyetin keyfinde, ama tuhaf bir özgürlüğün kanatları üzerinde, melek oluyordum bulutların ardında bi yerde…
Tüm bunları yapabilecek ve aynı zamanda bu ahir zamanda var olabilecek tek şeydin…
Sen benim en dünya üstü hayallerimin verdiği sarhoşlukla daldığım uykumda,görülen gerçekleşmesi imkansız rüyaların hazzı idin…
Her şeyin özü,yaşamımın son sözüydün…
Hiç kimseye lüzum yok kutlamak için kendimi,önce sen gibi bir muazzamlığın annesi olduğum için yine kendimden başka…
Bugün Anneler Günü ….
Kutlum olsun….İyiki benim oğlumsun….
Annen…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder