Can oğlum...
Dünyaya gelişinden bir ayı doldurana kadar günlük zaman kavramı ile ifade ettiğimiz yaşamının ilk 30 adetlik en önemli dilimi...
Doğduğun mevsim Aralık ayı gelen kışın ilk habercisi iken, hastanedeki ilk gecende sürekli emme isteğinle benim şaşkınlığım,anne oluşumun ilk saatlerinin toyluğu ve yüzüne baktıkça dudaklarımda durduramadığım muzip gülümsemelerle geçti.
Geleceğe en yakın ama en de uzak olduğum zamandı.
Sen ve ben hiç uyumayıp ayakta koridorda haylaz haylaz gezerken, benim uzanıp istirahat etmem için hazırlanan allı pullu yatak ta babana kalmıştı.
Çok güçlü,çok güçsüz, çok sonsuz; kısaca tuhaf hissettim ilk haftalarda kendimi...
Öyle yakındınki,öyle güzel,yle mavi,öyle masum,öyle beyaz,öyle kendine hastınki,her an içimde sana sahip olmanın gururu ile birden bağıracak hallere sokuyordu beni...
Ama sana hamile iken seni taşıyarak sana ne kadar sahip ve ne kadar tanışık olduğumu düşünen ben,karşıma başlı başına bir birey gibi çıkınca suretin aramızda bir uyum safhasının geçeceğini anladım.
Sanırım huyunu suyunu alana kadar yada daha doğrusu meleğim ;aramızda bir huy suy dengesi yaratana kadar kimsenin asla çakamayacağı şekilde ara ara bir neler oluyor neler oluyorum sorularında gittim geldim.
Çok sürmedi,daha 2.gün senin hayatımın biricik meleğiydin...
Hani bana uykunu stokla diyenleri en çok bu ayda anlamıştım.İlk hafta büyük kısmı gündüzde olan toplamda iki saati bulmayan gece uykuları ile geçti.
Sütün yetmesi yetmemesi hikayesi ile sana ilk gün iki defa kandırmacılık hazır mama dışında 2.gününden sonra her öğünün benim kalbimin üzerinde geçti.
İlk banyon ananen ile göbeğin düşer düşmez yaklaşık 4.5 kiloluk bir cengaver olduğun için bu çocuüu yıkamakta bişeymi yorumları arasında geçti.E bu kadar tezahüratla 3.banyondan itibaren seni uzunca müddet babanla birlikte yıkadık.Hayatın en huzur veren dakikalarıydı.
Ve her ne kadar büyüklerimizi hamile iken de ikna edemesekte,emrivaki yapma cesareti ile 11.gününde (23.12.2009) seni babanla 3 gün içerisinde karar vererek sünnet ettirdik.Bu senin gelecekte hiçbir travma yaşamaman içindi.Verdiğimiz en doğru kararlardan biriydi.1.5 gün gibi kısa bir sürede iyileştin.İyileşen malum kısımdı.Sen her zamanki gibi bizi hiç üzmemiştin.
Evimiz bu ay boyunca dolup taştı ama, ilk yalnızlığımız en sadece 3 günlükkendi.Ne yalan söyleyeyim başlarda hep sağımda solumda birilerini görmek hoşuma gitse de,senin gülcemalinin bencilliği ile çok istemiştim seninle olacak yalnızlığı...Bu hızlı iş başa düşmelik sildi süpürdü acemilikleri...
İlk ayının ilk haftası doktor,ikinci haftası ananen,üçüncü haftası yarı kırkın için dışarıya çıktık.
Ve ilk aylık kontrolünde emmeyi sevdiğin ve Rabbime şükür sütümüzde bol olduğu için 4070 ile çıktığın hastaneye 5850 ile döndün,sarılık olmadın,işitme testlerin yapıldı topuk kanın alındı ve aşı oldun...Ben canının yandığı her an babana seni bırakarak ağlamaklı oldum.Ne yazıkki senin iyiliğin için olsa bile sana destek olacak gücü kendimde bulamıyordum.
En büyük merakım olan kilolar su gibi gitti,evimize neşe,içime sevinçler geldi,baban evden gidemez oldu,telefonlarımız susmaz,çiçeklerimiz eksik olmaz oldu,her gece kokunu duymak için canla başla kalktım,yavaş yavaş o güzel gözlerin geceyi gündüzü tanır oldu,yenidoğan kıyafetlerin gelir gelmez rafa kalktı,54 ten 58 cm e uzanan boyunla daha çok kıyafetin bir defa giyilmeden ortadan kalktı,ilk gülümsemen,kafanı sanki bir adam edası ile öyle dimdik tutuşun,kışın en soğuk günlerinde seni üşütmeme telaşım ve sen olan hayatımızla ısınma turlarında geçti.
Anlayamağım bir şekilde benle konuşuyor gibiydin,çoktan tanıyordun beni annesinin ballı meleği...
Kısaca şaşkın,çok mutlu,anlamaya çalışarak,bitmek bilmeyecek yetiştirme okuluna başlayarak,gurur içinde ve hep gelecekte uyumak ve uyanıkken bakınmak dışında gün gün büyüyecen kimliğinle seni sevmekten deliriceğimiz günleri hayal ederek geçti.
En zor kısmıydı,ama sen her zamanki gibi zorlukların cengaver oğluydun...
Hayran bıraktın...
Seni çok seviyoruz Meleğim...
Annen...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder