Gül oğlum...Güneş oğlum...
Yıldızlarım...Yarınlarım...
Sana olan kifayeti zor hisleri anlatmak pekte mümkün görünmese de
Şu yağmurlu İstanbul sabahında bir kaç kelam etmek istedim,durduramadım içimden beynime hücum eden cümleleri,senin sayfalarına bırakarak anlam kazanmak istedi her biri...
Nasıl birşeysin biliyormusun? Mucize gibi...
Mucize gibisin ben buradayım diyen başaklar misali hayata ellerini uzatışınla,
Olmadık bir andan vücudumun yarım metrekarelik alanında yüreğime dokunuşunla...
Masum bembeyaz bir tebessümsün...
Gülsün...
Seni bana getirecek olan zaman;bazen hızlı bazende bir kağnı kadar yavaş nüksetse de,sabırsızlığım ve sana olan özlemim artık damarlarımdan geçiyor.
Hissediyorsun sende biliyorum...
Çıkmak istercesine hareketlenişin,beni en olmadık anda gıdıklamalarınla tebessüm ettirişin,tek paylaşımımızın yenilen yemekler olmadığının kanıtı olurcasına;
Annem diyorsun sanki...Özledimmm seni...
Seni düşündükçe aslen ne kadar büyük bir görev sahibi olduğumu anımsayan yanım korkuyor bu büyüm sorumluluğun tam notunu alamamaktan,sonra hatrıma gelince o hiç görmediğim avuç için siliniveriyor herşey; En güçlü ben oluyorum...
Bir süper kahraman gibi sana güneşler,yıldızlar topluyorum...
İnsan anne olacaksa önce tam anlamı ile insan olmalı...İçeride boşluksuz,kuşatmamız,oturmuş sarsılmaz bir özgüvenle...
Bir çiçeği yetiştirmek için binbir emek gerekirken,bir yaşam çizmek için doğru resmi yapmayı öğrenmiş olmak gerekiyor benim anlayışıma göre...
Bu kadar yetiştirmişmiydim kendimi bilgeleşircesine sanmam; daha çok yol vardı...Ama varlığından sonra bir çoğu alındı...
Güzelleştirdin,özelleştirdin,bilgeleştirdin beniii....
Sanki anlatacaklarımın hiç biri anlatılmamış gibi...
Kıssası ise bu hissenin...
Özü özeti...
Can Oğlummm Çok seviyorum Seni....
ANNEN...
Yıldızlarım...Yarınlarım...
Sana olan kifayeti zor hisleri anlatmak pekte mümkün görünmese de
Şu yağmurlu İstanbul sabahında bir kaç kelam etmek istedim,durduramadım içimden beynime hücum eden cümleleri,senin sayfalarına bırakarak anlam kazanmak istedi her biri...
Nasıl birşeysin biliyormusun? Mucize gibi...
Mucize gibisin ben buradayım diyen başaklar misali hayata ellerini uzatışınla,
Olmadık bir andan vücudumun yarım metrekarelik alanında yüreğime dokunuşunla...
Masum bembeyaz bir tebessümsün...
Gülsün...
Seni bana getirecek olan zaman;bazen hızlı bazende bir kağnı kadar yavaş nüksetse de,sabırsızlığım ve sana olan özlemim artık damarlarımdan geçiyor.
Hissediyorsun sende biliyorum...
Çıkmak istercesine hareketlenişin,beni en olmadık anda gıdıklamalarınla tebessüm ettirişin,tek paylaşımımızın yenilen yemekler olmadığının kanıtı olurcasına;
Annem diyorsun sanki...Özledimmm seni...
Seni düşündükçe aslen ne kadar büyük bir görev sahibi olduğumu anımsayan yanım korkuyor bu büyüm sorumluluğun tam notunu alamamaktan,sonra hatrıma gelince o hiç görmediğim avuç için siliniveriyor herşey; En güçlü ben oluyorum...
Bir süper kahraman gibi sana güneşler,yıldızlar topluyorum...
İnsan anne olacaksa önce tam anlamı ile insan olmalı...İçeride boşluksuz,kuşatmamız,oturmuş sarsılmaz bir özgüvenle...
Bir çiçeği yetiştirmek için binbir emek gerekirken,bir yaşam çizmek için doğru resmi yapmayı öğrenmiş olmak gerekiyor benim anlayışıma göre...
Bu kadar yetiştirmişmiydim kendimi bilgeleşircesine sanmam; daha çok yol vardı...Ama varlığından sonra bir çoğu alındı...
Güzelleştirdin,özelleştirdin,bilgeleştirdin beniii....
Sanki anlatacaklarımın hiç biri anlatılmamış gibi...
Kıssası ise bu hissenin...
Özü özeti...
Can Oğlummm Çok seviyorum Seni....
ANNEN...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder