Anne oluyorsun diyenlere hep söylediğim bir şey vardı,anne olmak sadece bebek doğurmak değildir."Bu ünvanı cidden haketmek gerekir" gibi...Seninle elele vererek ve bir canlıyı dünyaya getirmenin her anını kan dolaşımımda hissederek ilk buluşmamızı hazırlasam,çoktan önceliklerimin önceliği olsan,bana uykusuz gecelerle dolu bir yaşam devri sunsan da daha bunun anne olmakta yolun en başı olduğunun farkındayım.
Ama gerçek anlamda anne olduğumu hissetitiğim yegane gün iş sünnet olduğun gündü bal...,
Bunu da söylemeden duramamaktayım.
Kimse o minik canının yanacağanı düşündüğü için gülcemaline henüz bunu yaşatmak istemiyordu.
Ama biz babanla daha sen doğmadan bunun kararını çoktan vermiştik.
Seni kendini ve hayatını daha yalan yalnış anlamaya başlayacağın zamanlarda kesilme psikolojisi,mecburi narkoz eşliği, travmatik bir sünnet serüveni ile düğününde yatağında ayağa kalkamadan geçirmeni istemiyorduk.
Canımız doktorumuz Tamer Abimiz bizi çoktan bu konuda ikna etmişti ve Ali doktorunla bizi tanıştırmıştı.
Ve bizde ilk kontrolün için gittiğimiz Cumartesi günü bu radikal ama güzel kararı verip randevumuzu aldık.
Annen o hafta boyunca Çarşamba günü sabahı hat safhaya gelen seviyesi ile inanılmaz heyecanlı bir dolu da endişeliydi.Baban gururlu,bir çınar gibi dimdik ,kaygılı ama sakin...
Sabah 8 de yatış yapıp 9 da ameliyata alınacaktın,ancak trafiğin azizliğinden muzdarip biz; 9u çoktan geçkin saatte hastaneye vardık.
9 u 25 geçe bizi odamıza yatış için aldılar,Ali doktorumuzla görüştük, 9 30 da parmağından kan pıhtılaşması tespiti için kan alındı ve hafifçe ağlamaya dönük sesinle gözyşları annenin kapısını çaldı.
Kan alınırken yine bakamadım.9:35 de hemşire hanım baban ve sen ameliyathaneye indik,babanı alacaklar zannederken sadece o boncuk gözlerinle bize bakar halde hemşire hanımın kucağına seni ve kameramızı bırakabildik.
Yukarı odamıza dönerken güzel bir iş yapmanın ,aile olmanın ,senin bir erkek olarak geleceğinin gururu bir omzumuzda,hiç anlamayacağını iki günde iyileşeceğini söyleyen doktorlara inat canının yanacağı endişesinin üzüntüsü bir omzumuda odamıza çıktığımızda babanla biraz ağlaştık.
Cüneyt Arkın ve Türkan Şoray ın Aşk Mabudesi filmi eşliğinde 35 dk seni beklerken bir kez daha Rabbimize hastaneye böyle gururlu bir şey için seni getirdiğimiz için şükrettik.
Dönüp geldiğinde yarı uykulu mahmur keyifli halin,kameradaki lokal anestesi ile herşeyin farkında ve hiç ağlamamış görüntülerin içimize su serpti.En güzeli zor kısmı bitmişti.Yanımızda idin.
Annem bugün 3.günümüz ve sen doktorlarımızın da söylediği gibi yaptığımız pansumanlarla hiç birşey olmamış gibi gık bile demeden toparladın.
Şimdi mutlu oluyorum düşündükçe,babanla ileride sana yapacağımız güzel düğün yemeğini hayal ediyoruz.Canın yanmadan,hiçbirşey anlamadan.Belki şakacı bir canlandırma ile :)
Ali doktorumuz ilk bir ay bebeklerin kötü bellekleri yoktur yaşadığı acı veren hiçbişeyi akıllarında tutamıyorlar demişti.
Biz bence daha değerli hali ile minicik yüreğinle karşıladığın bu önemli olayı bu yazı ile ölümsüzleştirelim.
Ölümsüzleştirelimki sen her zaman ne kadar metanetli ne kadar güzel ve özel bir çocuk olduğunu bil.
Sünnetin hayırlı olsun oğlum...Yüce Rabbim her zaman yanında olsun.
Seni Çok Seviyorum
Annen...
8.ayımız...
